Een goede wereld begint bij je thuis

Na Charlie - alles weer gewoon? Mijn dochter van 10 spreekt sinds een week één perfecte zin in het Frans: “je suis Charlie”. Met een aller schattigst Frans accent. Met haar kinderlijke wijsheid kan ze de aanslagen perfect plaatsen. En trots zie ik dat haar wereld niet wankelt. Op school houden ze een herdenking, een week na de aanslag. De meester maakt een tekening. En zij huppelt voort. Ik daarentegen, probeer sinds een week de wereld samen te houden. Elke dag zijn er nieuwe berichten over terrorisme, radicalisering, jihad en aanslagen. Ik hou het scherm de hele tijd in het oog. En probeer het nieuws te verwerken en ook zin te geven. Gisteren kwam het nieuws dan plots erg dichtbij. Er was sprake van huiszoekingen in Vilvoorde, in Schaarbeek. In onze woon- en werkomgeving eigenlijk. Voor het eerst vroeg of ik me af of ik mijn kinderen nog wel alleen met de fiets naar school kon laten gaan. Moest ik iets veranderen aan onze gewoontes? Beveiligen? Wat dan ook? Met een gevoel van machteloosheid en een lichte angst reed ik naar huis. Daar merkte ik dat onze kinderen niet met vragen zaten. Met veel vertrouwen en wijsheid spraken ze over geweld in de echte wereld, buiten, bedoelden ze. En toen kwam mijn wereld plots weer samen. En ik bedacht dat we zelf toch iets kunnen doen. En dat maakte me meteen veel minder machteloos. We kunnen de wereld samen houden, door het geweld buiten onze eigen wereld te houden. Verbeter de wereld begin bij je zelf, het zijn geen loze woorden. Het lijkt misschien wat eenvoudig, maar begint niet alles met een warm gezin? Waar liefde, respect en begrip geldt, is geen plaats voor haat en geweld. En dan bedoel ik geen geweld in de brede betekenis: geen dagelijkse ruzies, geen onbegrip, geen wrijvingen of spanningen. Een goede wereld begint bij je thuis. Bij Hautekiet hoorde ik deze week dat elke scheiding een kind beschadigt. En nog sterker, dat we allemaal in het brongezin leren hoe we met relaties omgaan. Als je daar enkel spanningen ziet, hoe weet je dan hoe je het moet doen als volwassene? Als we zelf thuis een warme thuis maken en één ieder van ons doet dat, dan zal geweld in de wereld toch langzaam verdwijnen? Dan komt het goed met de wereld. We weten ondertussen dat veel van de jongeren die plots radicaliseren van een slechte thuis komen. En ook de drie terroristen uit Parijs hadden een arme gezinsachtergrond. Onze sterkste troef tegen het radicalisme lijkt me dus om gewoon te blijven doen. Warm en lief zijn. Voor onze kinderen. Voor onze omgeving. Dus ja, ze gaan gewoon met de fiets naar school. Ook in een belegerde stad... En ja, ik doe gewoon - een beetje harder - mijn best.